สองขั้น
ถัดจากเรื่องรายงานผลการปฏิบัติงานก็ต้องเป็นสองขั้น สองขั้นเป็นเรื่องของการพิจารณาให้ความดีความชอบ เนื่องจากความดีพิจารณากันยาก จึงพิจารณาความชอบก่อนความดี หรือไม่ …. อันนั้นเป็นเรื่องต่างจิตต่างใจ คุยกันมากจะพากันวงแตกไปเสียก่อน
จริงแล้วๆ แต่ละหน่วยงานต่างก็มีกฎ กติกา มารยาท เป็นแนวทางการในการพิจารณาเรื่องนี้
ในฐานะที่ตัวเองมีโอกาสเฉี่ยวๆ เห็นหลักฐาน วิธีการของคุณพี่แมวกับคุณหนูใหญ่ที่ต้องดู “เม็ดเิงิน” คำนวณกันหลายตลบ ระหว่างคำนวณก็หยิบบัญชีที่เป็นมรดกตกทอดจากพี่ๆ รุ่นแรก ในสมัยที่แรกรุ่นก็เห็นเจ้าปึกที่ว่า คิดดูตั้งแต่ยังสาวจนอายุป่านนี้ หน้าตาก็เหมือนเดิมแต่สภาพเหี่ยวย่นไม่ต่างอะไรกับใบหน้าเรา แถมยังหลุดลุ่ยมาเปิดๆ ปิดๆ…
เจ้าบัญชีที่ว่านี้ ดูแล้วไม่สามารถนำเทคโนโลยีอะไรเข้าไปช่วยได้เลย เพราะเป็นเอกสารต้นฉบับที่เต็มไปด้วยชีวิต ชีวา สงบ สุข สันติ อบอุ่น กระทั่งร้อนฉ่า หรือเย็นเจี๊ยบ และเป็นประวัติศาสตร์ที่น่าสนใจจริงๆ
เนื้อหาในบัญชีนั้นประกอบไปด้วยประวัติของแต่ละคน แบบถี่ยิบตั้งแต่เรามานั่งทำงานที่นี่ บางทีเราลืมไปแล้วก็มี หรืองงว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเราด้วยหรือ พร้อมทั้งจำนวนวันลาแบบแจกแจง
เห็นทีไรนึกถึงแผนที่ของโจรสลัดทุกที
พอละจากบัญชีที่ว่า แล้วก็หยิบเครื่องคิดเลขมากดๆ หยิบปากกามาเขียนๆ หรือโยงเส้นไปมา ดูช่างน่าเวียนหัวพร้อมกับมีความอัศจรรย์ใจ ที่ท่านทั้งสองช่างคำนวณเลขที่ละเีอียดถี่ยิบ ทศนิยมจะกี่หลักก็ไม่อยากให้หล่นหายไป
แล้วก็จะมีคำศัพท์ที่เรียนรู้อีกเช่น “เม็ดเงิน” “4 เปอร์เซ็นต์” “เต็มขั้น” “ครึ่่งขั้น” “ขั้นครึ่ง” “. 37 หรือ…..” “ไม่ถึงครึ่งคน” “กระโดด” “ชนเพดาน” “ขอยืม” ฎส่วนกลาง” “เอาไป” แล้วก็ต้อง “เอาคืน” เฉพาะศัพท์ก็เข้าใจยากอยู่แล้ว ท่าทางจะดำเนินการต่อไปยากยิ่งกว่า แต่เราไม่รู้สึกอะไรเร้ยยย… แถมยังถามอีกว่าทำไรกันจ๊ะ ขลุกกันในห้องนั่นแหละ ตั้งน้านนาน
หากบางคราได้มีโอกาสเข้าร่วมวงการ วงสนทนาจะเริ่มเข้มข้น จนพวกบรรดาแซนวิชทั้งหลายมึนกันตามๆ กับคำศัพท์ และที่สำคัญคือต้องเป็นความลับที่แสนจะคับอกคับใจ เพราะขืนหลุดออกไปก่อนกาลละก็ เป็นอันมีเรื่อง
เรื่องนี้ต้องเงียบไว้ ใครไม่ใช่นายใหญ่ของหน่วยงานอย่าได้คิดริแพร่งพรายเป็นอันขาด เพราะหากมีการพลิกโผ ผิดคิว ผิดพลาดขึ้นมาละก็มันยุ่งขิง ชวนปวดขมองจริงๆ
ของเราคุณพี่แมว เป็นผู้แถลง แต่พี่ท่านย้ำนัก ย้ำหนาว่าส่งไปแบบนี้นะจ๊ะ….
ตอนมาทำงานใหม่ๆ คิดว่าคนที่ได้เงินเดือนเยอะๆ ไม่ควรได้สองขั้น พออยู่ไปอยู่มานานเข้าถึงรู้ว่าคนเงินเดือนเยอะๆ ก็มีผลต่อคนเงินเดือนน้อยๆ ใครอยากรู้ว่ามีผลอย่างไร ให้ไปสอบถามหนูใหญ่เพราะคงได้คงกระจ่างแจ้งมากกว่าตัวเองที่รู้แบบงูๆ ปลาๆ
แต่ก่อนเคยประเมินตัวเองควรได้ แต่ไม่ได้ ทำไมคนนั้นถึงได้ หรือบางทีก็บอกว่าเราได้ แต่โผดั้นกลายเป็นคนอื่นไปเสียนี่
ภายหลังพบสัจจธรรมว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของบุญมาวาสนาส่ง ป็นเรื่องเฉพาะบุคคล ไม่ควรทุกข์ร้อน ดังนั้นเวลานินทาจึงเอาแบบหอมปากหอมคอ แค่ระหว่างรับประทานอาหารกลางวัน แบบครั้งเดียวในปีนั้นๆ ก็พอแล้ว เพราะเสียเวลามากย และก็ไม่ชอบกล่าวโทษผู้ที่ได้ เหตุผลคือเค้าไม่มีสิทธิให้ตัวเอง เรื่องนี้เคยบอกหลายๆ คนไว้เช่นกัน
ตั้งแต่ขั้นครึ่งกำเนิดชีวิตขึ้นมา ทำให้สุขสบายไม่ต้องปวดเศียรเวียนศีรษะขึ้นอักโข
ปัจจุบันพี่แมวแนวหน้าแห่งยุค ประกาศตัวว่าใครสงสัยเรื่องนี้ให้มาถามพี่ท่านได้แต่เพียงผู้เดียว เพราะพี่ท่านจะอธิบายเป็นฉาก เป็นช่อง ฯลฯ อันนี้ถือเป็นแบบอย่างของหัวหน้าที่กล้าเข้ามารับผิดชอบเรื่องนี้อย่างเต็มตัว หัวหน้าบ้านใครไม่เป็นบอกให้มาปรึกษาท่านพี่ได้ทุกเวลา
ส่วนตัวเองหากปีไหนได้สองขั้นก็จะชอบมากกกกกกเพราะจะได้เอาไปเยาะเย้ยหนูใหญ่ว่่าอิช้านได้แล้วเหวยๆ โดยมีน้องไอเดียเป็นกองเชียร์มองขำๆ ถามว่าป้าๆ ป้าได้อะไร
หากไม่ได้ก็ดีไปเพราะเป็นโอกาสงามที่จะได้เมาท์แบบต่อหน้าคนที่ได้โดยเฉพาะหากคนนั้นหนูใหญ่ …. คนเดียว！เรื่องแบบนี้ขืนไปพูดถึงคนที่ไม่เคยเล่นด้วย อาจเป็นเหตุให้เพื่อนคิดมากโดยเราไม่ตั้งใจ
สองขั้นพบกันปีละครั้งจึงไม่ค่อยสนิทสนม ส่วนงานพบกันทุกวันจึงสนิทสนม รักมากกกก และรักทุกวันจ๊ะ จูบุๆๆ
จะสิ้นเดือนอีกแล้วดีใจจัง
One thought on “สองขั้น”
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.
ไม่ว่าจะได้ด้วยความดี หรือได้ด้วยความชอบ (ของคนให้) ก็คงมีทั้งคนชอบ (คนที่ได้) และไม่ชอบ (ไม่เห็นด้วยกับคนที่ได้ และตัวเองไม่ได้)…เป็นสัจธรรม กับอีกส่วนคือ ถึงคิว (อาจไม่มีทั้งความดี และความชอบ หรือมีแต่ความชอบ) กรณีนี้มักมีเสียงกร่นบ่นด่าให้ได้ยินอยู่เนืองนิตย์ อาจก่อให้เกิดความคิดที่ว่า ทำไปเถอะความดีไม่ต้องมาก เช้าชามเย็นชามก็พอ ความชอบไม่ต้องมี ถึงเวลาคิวทีได้ดีเป็นแน่ 🙂